چهارمین ماه از عروجش می گذرد...

چهار ماه است صدای دلنشینش را نمی شنوم ...

چهار ماه است نتوانستم کسی را مادر صدا بزنم...

چهارماه است بغضم با هر بهانه ای می ترکد...

چهار ماه است چشمم با دیدن هر مادری خیس می شود...

چهار ماه است خواهرم هر روز بیشتر شبیه او می شود...

چهار ماه است پدرم گوشه گیرتر شده است...

چهار ماه است دخترم هر روز می گوید دلم برای "مادرجون" تنگ شده ...

آنقدر فراقش سخت است که ...

از مهر امسال دیگر هفدهم هیچ ماهی را دوست ندارم...

گرچه دیگر نیستی ولی بیش از پیش "دوستت دارم مادر"

...

مادر؛

من هرگز بهشت را زیر پایت ندیدم ...

زیر پای تو

آرزوهایی بود که از آنها گذشته بودی به خاطر من ...

این جمله خیلی ساده است ولی خیلی تاثیرگذار:

یک مادر می تواند 10 فرزندش را نگهداری کند
اما 10 فرزند نمی توانند یک مادر را نگه دارند ؟

اینو یکی از بهترین دوستام واسم فرستاده (شاید بگید قدیمیه ولی من باهاش حال میکنم. مثل حافظ که هنوز خیلیا باهاش حال میکنن):

تو همانی که دلم لک زده لبخندش را

او که هرگز نتوان یافت همانندش را

منم آن شاعر دلخون که فقط خرج تو کرد

غزل و عاطفه و روح هنرمندش را

حفظ کن این غزلم را که به زودی شاید

بفرستند رفیقان به تو این بندش را:

"منم آن شیخ سیه روز که در آخر عمر

بین گیسوی تو گم کرد خداوندش را"

مخلص همه دوستان...

باز محرم ...

باز تشنگی ...

باز سقایی ...

باز علمداری ...

باز سپهسالاری ...

باز:

ای اهل حرم میر و علمدار نیامد

سقای حسین سید و سالار نیامد

باز محرم ...

به یک جایی از زندگی که رسیدی این ها رو خودت می فهمی :


به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی اونی که زود می‌رنجه، زود میره، زود هم بر می‌گرده. ولی اونی که دیر می‌رنجه دیر میره، اما دیگه بر نمی‌گرده.
به یک‏ جایی از زندگی که رسیدی می‌فهمی رنج را نباید امتداد داد، باید مثل یک چاقو که چیزها را می‏برد و از میان‌شان می‏گذرد از بعضی آدم‏ها بگذری و برای همیشه تمام‌شان کنی.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی بزرگ‌ترین مصیبت برای یک انسان این است که نه سواد کافی برای حرف زدن داشته‌باشد نه شعور لازم برای خاموش ماندن.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی مهم نیست که چه اندازه می‌بخشیم، بلکه مهم این است که در بخشایش ما چه مقدار عشق وجود دارد.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی شاید کسی که روزی با تو خندیده است را از یاد ببری، اما هرگز آن که با تو اشک ریخته است را فراموش نخواهی کرد.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی توانایی عشق ورزیدن؛ بزرگ‌ترین هنر جهان است.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی از درد‌های کوچک است که آدم می‌نالد وقتی ضربه سهمگین باشد، لال می‌شوی.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی اگر بتوانی دیگری را همان طور که هست بپذیری و هنوز عاشقش باشی؛ عشق تو واقعی است.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی همیشه وقتی گریه می‌کنی اونی که آرومت می‌کنه دوستت داره، اما اونی که با تو گریه می‌کنه عاشقته.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی کسی که دوستت داره، همش نگرانته. به خاطر همین بیشتر از این که بگه دوستت دارم، میگه مواظب خودت باش
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی همیشه یک ذره حقیقت پشت هر "فقط یه شوخی بود" هست.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی یک کم کنجکاوی پشت "همین طوری پرسیدم" هست.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی قدری احساسات پشت "به من چه اصلا" هست.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی مقداری خرد پشت "چه بدونم" هست.
به یک جایی از زندگی که رسیدی، می‌فهمی اندکی درد پشت "اشکالی نداره" هست.

پاییز را دوست دارم

وقتی دخترم از آمدن پاییز و رفتن به مهد خوشحال می شود

وقتی پسر همسایه می خواهد ژاکت بخرد

وقتی کم کم همه متواضع می شوند و سر در گریبان می برند

وقتی کم کم نفسهای مردم را می شود دید

وقتی شیشه ها ، آماده نقاشی می شوند تا بعدش اشک شوق بریزند

وقتی صدای خش خش برگ، زیباترین موسیقی طبیعت است

وقتی پرنده ها می روند و پرنده ها می آیند

وقتی رفتگر محله ، صدای جارویش آرامش بخش است

وقتی طعم نان گرم فرق می کند

وقتی حتی تنهایی هم چای تلخ می چسبد

وقتی خوابگاهها گرم می شود

وقتی کام سیگار زیر درخت بی برگ، شُشهایت را قلقلک می دهد

وقتی قدم زدن ، طعم تنهایی اش تلخ نیست

وقتی بک گراند سیستمم برگ ریزان است

وقتی جنگجویان کوهستان آماده می شوند

وقتی یکشنبه ها ساعت 21 جلال مقامی "دیدنیها" را اجرا می کند

وقتی جوراب سوراخ انگشت مظلومم را سرما میدهد

وقتی کیفهای نو فقط دو هفته دوام می آورد

وقتی بعد از زنگ دوم تغذیه می خوریم

وقتی پاییز را دوست دارم ...